Ταινίες γύρω από τις κλειστές κοινωνικές δομές της επαρχίας που συνδέονται με την επιστροφή ενός προβληματισμένου ήρωα στον τόπο του ή επειδή τον κούρασε η πόλη ή επειδή αναγκά-σθηκε να φύγει και γυρίζει να εκδικηθεί είναι ιδανικές για την αυτοψυχανάλυση του δημιουργού. Ο φίλος μου Edgar Reitz είχε σχεδόν μετακομίσει στο χωριό του Hunsrück τo 1982 για να γυρίσει την επική τριλογία της Heimat –Πατρίδα- και αυτή τη στιγμή γυρίζει τον τέταρτο κύκλο επεισοδίων. Τα δικά μου προσωπικά βιώματα ήταν φτωχά και μόνο από διηγήσεις συγγενών και φίλων από την επαρχία, γι αυτό η Θηλυκή Εταιρεία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί σε καμιά περίπτωση προσωπική ταινία. Με δεδομένο το γεγονός ότι ο μισός πληθυσμός της πρωτεύουσας είχε εγκαταλείψει σχετικά πρόσφατα την περιφέρεια το θέμα μου είχε φανεί πιο ενδιαφέρον από τα δημοσιεύματα σχετικά με σκάνδαλα επιδοτήσεων αγροτικών συνεταιρισμών, δίκτυα τοκογλυφίας και σεξουαλικής εκμετάλλευσης μεταναστριών. Η γνωστή υπόθεση ομαδικής μοιχείας, που ενίσχυσε όλους τους μύθους και τα στερεότυπα, ήταν μόνο ένα επιχείρημα για την χρηματοδότηση της παραγωγής. Όταν πήγα στην Πάτρα για να ψάξω χώρους για τα γυρίσματα ο «τοπικός οδηγός μου» μου ορκιζόταν ότι είχε πολύ καλύτερες ιστορίες απ΄αυτήν της Λάρισας και όταν άρχισε να τις διηγείται, του υποσχέθηκα ότι θα γυρίσουμε σίριαλ 48 επεισοδίων. Το ενδιαφέρον όμως ήταν, ότι οι υποθέσεις του έμοιαζαν καταπληκτικά μ΄αυτές που βλέπαμε στα πρωτοσέλιδα του σκανδαλοθηρικού τύπου και τα δελτία των καναλιών και φυσικά με τους χαρακτήρες και την πλοκή του σεναρίου. Αν δεν είχα συνεργαστεί στο σενάριο με μια αρθρογράφο, γνώστρια της γυναικείας φύσης θα ισχυριζόμουν ότι γύρισα ένα δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ.