Nομίζω ότι ήταν αρχές Σεπτεμβρίου του 2014, όταν είδα με την Κατερίνα Μπέη –στο εξής Katbei- το GONE GIRL του David Fincher. Βγαίνοντας από την OΠΕΡΑ σχολίαζε ενθουσιασμένη την ταινία και στο τέλος αναρωτήθηκε γιατί δεν κάνουμε κι εμείς κάτι θριλεροειδές. Της είπα να κάτσει και να γράψει ένα και της υποσχέθηκα ότι αν το σενάριο είναι καλό θα το γυρίσω.
Δυο μήνες αργότερα το 1o draft ήταν έτοιμο. Έκανα μερικές παρατηρήσεις για το ως τότε χρονολόγιο της κρίσης μιας και η ιστορία άρχιζε τον Σεπτέμβριο 2007 και τέλειωνε αναγκαστικά τον χειμώνα του 2014. Της πρότεινα επίσης μερικούς πιο «κινηματογραφικούς» χώρους και πρακτικές ιδέες για να κατέβει το κόστος.
H γειτόνισσα και δικηγόρος που διαβάζει πρώτη τα βιβλία και τα σενάρια της Κatbei το βάφτισε SUCCESS STORY.
Αρχές Ιανουαρίου του 2016 ο Κώστας Λαμπρόπουλος έστειλε τις προτάσεις συμπαραγωγής με το σενάριο στους «συστημικούς» συμπαραγωγούς ΕΚΚ, ΕΡΤ και την COSMOTE.
Παράλληλα ο Tom Sears μετέφρασε το 3o draft στα αγγλικά και το έστειλα σε τρείς Γερμανούς παραγωγούς με τους οποίους είχα δουλέψει στο παρελθόν και θα συναντούσα αρχές Φεβρουαρίου στην BERLINALE. To Greek Weird Wave δεν είχε εξαντληθεί ακόμη και γι αυτό κανένας τους δεν περίμενε από την Ελλάδα -ούτε κι από ‘μένα- μια θριλλεροειδή ιλαροτραγωδία. Μερικούς μήνες αργότερα ο ΟΤΕ μας ανακοίνωσε ότι θα συμπαράγει πλέον μόνο ιστορικής θεματολογίας ντοκιμαντέρ. Περιμέναμε ως τις αρχές Νοεμβρίου του 2016 για να αποφασίσει –ευτυχώς θετικά- το ΕΚΚ και ως το τέλος του μήνα για να μας καλέσει η ΕΡΤ στην συνέντευξη τύπου όπου η -τρίτη νομίζω- νέα διοίκηση θα ανακοίνωνε τις συμπαραγωγές της, μεταξύ πολλών άλλων και του SUCCESS STORY.
Τον χειμώνα του 2016, όπως ήταν το χρονοδιάγραμμα και στις προτάσεις συμπαραγωγής ξεκίνησε η Κatbei να ψάχνει και να προσεγγίζει ηθοποιούς και μετά τις γιορτές άρχισε η προετοιμασία και στους άλλους, πιο δαπανηρούς τομείς της παραγωγής, με σκοπό να ξεκινήσουν τα γυρίσματα τον Μάιο. Σύντομα όμως αναγκαστήκαμε να αναβάλλουμε για τρεις εβδομάδες το γύρισμα γιατί ακόμη δεν είχε υπογραφεί κανένα συμφωνητικό συμπαραγωγής. Γνωρίζαμε ότι λεφτά δεν υπάρχουν και για αυτό ο προϋπολογισμός ήταν από την αρχή πολύ χαμηλός. Είχε ολοκληρωθεί η διανομή των ρόλων και αρχίσαμε πρόβες στους χώρους και δρόμους που θα γυρίζαμε, ελπίζοντας ότι οι υπογραφές ήταν θέμα μερικών ημερών, το πολύ δύο εβδομάδων. Από τις εφημερίδες μαθαίναμε ότι τα προβλήματα δεν ήταν οικονομικά, αλλά διοικητικά, όπως παραιτήσεις μελών επιτροπών και διοικητικών συμβουλίων, αλλαγές διευθυντών, παραιτήσεις προέδρων: οι συνηθισμένες δυσλειτουργίες των δημοσίων φορέων. Πέρασαν ακόμη τρεις εβδομάδες και πήραμε την παραλίγο μοιραία απόφαση να ξεκινήσουμε το γύρισμα στις 22 Μαΐου χωρίς να περιμένουμε συμβάσεις, γιατί αν καθυστερούσαμε κι άλλο, θα μπαίναμε με τα γυρίσματα στον Αύγουστο.
Τελικά μόνο δύο υπογραφές «έπεσαν», κι αυτές μετά τα γυρίσματα της ταινίας -περί τα μέσα Ιουλίου- ενώ για την πρώτη δόση των συμμετοχών περιμέναμε ως τις αρχές Σεπτεμβρίου, όταν τέλειωνε το μοντάζ. Αν αναλογιστεί κανείς ότι τα δύο τρίτα της χρηματοδότησης είναι απαραίτητα για να ολοκληρωθεί το γύρισμα καταλαβαίνει ότι η ταινία γυρίστηκε μόνο λόγω της καλής πίστης που χαίρει ο Λαμπρόπουλος στην κινηματογραφική πιάτσα.