Όταν επέστρεφα στην Ελλάδα το 1978 για να προετοιμάσω το MILO MILO, όλοι οι καλοί φίλοι και συνάδελφοι γύριζαν διαφημιστικά. Την δεκαετία του 80 δεν χρειάστηκε να υποκύψω γιατί και ταινίες μου γύριζα και σκηνογραφικές δουλειές είχα στην Γερμανία. Μετά το πενιχρό εμπορικό αποτέλεσμα του ΒΙΟS+πολιτεία, είπα να πάω να κάνω για λίγο την τέχνη που ήξερα καλύτερα, αλλά άφησα προσωρινά στο διαμέρισμά μου στον Πανουσόπουλο και τον Τσεμπερόπουλο που μόλις είχαν ιδρύσει την ΦΙΛΜΙΚΗ και έψαχναν χώρο να την στεγάσουν.

Όταν μετά από λίγα χρόνια επέστρεψα στην Αθήνα για πολύ προσωπικούς λόγους, η Φιλμική είχε μετακομίσει στο κτίριο της Φερρών και μου πρότεινε μάλιστα να γυρίσω ένα διαφημιστικό για το περιοδικό ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ. Τότε άρχισε η ακατάσχετη σταδιοδρομία μου στην διαφήμιση, την οποία ούτε το POLIS ούτε ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ κατάφεραν να σταματήσουν. Πέτυχα βέβαια δύο δεκαετίες που όποιος δεν διαφημιζόταν δεν επιβίωνε και διάφορα προϊόντα που υπήρχαν μόνο στην διαφήμιση, όπως προεκλογικές και κρατικές καμπάνιες για κοινωνικά προγράμματα και "πολιτιστικές πρωτεύουσες".

Κατόπιν εορτής θα μπορούσα κι εγώ εύκολα, παραφράζοντας έναν πρώην υπουργό, να πω "μαζί τα διαφημίζαμε", αν δεν είχα αιμορραγήσει κάθε φορά που γύριζα ταινίες σαν την ΦΟΥΣΚΑ ή την ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ για να εξιλεωθώ.

Ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ δεν είναι ήταν μόνο το δικό μου πρώτο διαφημιστικό, αλλά και της Μαρίας Ναυπλιώτου -που τότε ισχυριζόταν ότι δεν θέλει να γίνει ηθοποιός -και ομολογώ ότι βλέποντάς το μετά από 25 χρόνια χάρηκα, ίσως επειδή δεν ήταν και πολύ διαφημιστικό. Τρία χρόνια μετά ο ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ σταμάτησε την κυκλοφορία του. Άκουσα ότι το γύρισε πολύ στην πολιτική εις βάρος του lifestyle...

Ένα από τα πρώτα διαφημιστικά που γύρισα στην STEFI Film ήταν για τις ταμειακές μηχανές TEC. Ήθελα να τo γυρίσω ασπρόμαυρο για να θυμίζει screw ball comedy του μεσοπολέμου, αλλά δεν έπεισα κανέναν.

Η αρχή της θητείας μου στην διαφήμιση συνέπεσε με την εμφάνιση τον ψηφιακών οπτικών εφέ και όταν το ζητούμενο του διαφημιστικού ήταν ο υπερβολικός στόμφος στην εικόνα, ή στον μουσική ή στο μήνυμα ή όπως συνήθως και στα τρία, του έδινα να καταλάβει.

Κάποτε βαρέθηκα τα ψηφιακά εφέ και δοκίμασα πιο παλιά, πρωτόγονα μέσα σαν την πλαστική σακούλα του μέτρου για τα κύματα, το φελιζόλ για ένα πτερύγιο καρχαρία και το χαρτόνι για ένα υπερωκεάνιο με λαμπάκια στα φινιστρίνια.

Για το εταιρικό πώλησης του ΟΤΕ παγώσαμε δυο μέρες στο ελικόπτερο πετώντας και γυρίζοντας χωρίς πόρτα, από την Καλογριά στο Μέτσοβο κι από εκεί στον Ευβοϊκό.

Βλέποντας σήμερα τα διαφημιστικά της 1ης δεκαετίας του 2000 είναι αδύνατο να μη νιώσει έστω αναδρομικά τον κυνικό εφησυχασμό τους.

Δύο μεγάλες εταιρείες μας έδωσαν την ευκαιρία να δημιουργήσουμε ένα σημειολογικό τερατούργημα, εξαντλώντας τα διαφημιστικά στερεότυπα του αναπτυξιακού οράματος της εποχής.

Την φουτουριστική αρχιτεκτονική την φωτογράφισε ο Γιώργος Αργυροηλιόπουλος στο Βερολίνο, τα έμψυχα ήταν ντόπια και τα μνημεία γνωστά, το πάντρεμα έγινε στον υπολογιστή. Η εταιρείες, μάλλον διαβλέποντας την κατάρρευση του κοινωνικού οράματος και σοφά πράττουσες, άφησαν το διαφημιστικό στο συρτάρι.

Μια ανάθεση την οποία οφείλω μόνο στο ένδοξο στρατιωτικό μου παρελθόν.

Το 1992 στο Μόναχο, κουβέντιαζα για μια ταινία με τον Carl Schenkel, του οποίου είχα σκηνογραφήσει το “Zwei Frauen”. Η Postdienst μία εταιρεία που προέκυψε από την διάσπαση για την ιδιωτικοποίηση της Bundespost, ήθελε για να δημοσιοποιήσει την αλλαγή των ταχυδρομικών κωδικών, να αναθέσει σε γνωστούς σκηνοθέτες διαφημιστικές ταινίες δικής τους έμπνευσης. Ο Carl, θαυμαστής του Fritz Lang, μου ζήτησε να οπτικοποιήσω μία ιδέα του για το διαφημιστικό. Η εταιρεία παραγωγής απεφάνθη ότι το κόστος θα ξεπερνούσε κατά πολύ τον προϋπολογισμό και τότε μ΄έπιασε το πατριωτικό μου φιλότιμο και πρότεινα να γυρίσουμε την ταινία στην Ελλάδα. Έπεισα και την STEFI Film να εκτελέσει την παραγωγή και κατέβηκα στην Αθήνα για την προετοιμασία. Ο Carl ήρθε για την τελική επιλογή των μοντέλων και το γύρισμα στο οποίο πρωτοεμφανιζόταν η 14ετής τότε Βίκυ, που πρωταγωνίστησε σε δύο από τις τελευταίες ταινίες μου.