Όταν ο ιστότοπός μου ανέβηκε στο διαδίκτυο μερικοί γνωστοί μου και λίγοι άγνωστοι επισκέπτες με ρωτούσαν αν ποτέ σκέφτηκα να παρουσιάσω τα υλικά του τόπου στην "αναλογική" τους μορφή, δηλαδή στο χαρτί. Μόνο η σκέψη, ότι θα έπρεπε να κατεβάσω και ν΄αδειάσω καμιά εκατοστή φακέλους (Leitz) και μια συρταριέρα σχεδίων μου προκαλούσε πανικό. Από την άλλη, ήθελα πριν παραδώσω ολόκληρο το αρχείο μου στο Ε.Λ.Ι.Α. να το τακτοποιήσω, ίσως και να το ξεσκαρτάρω, αλλά δεν μου είχε πέρασει από το μυαλό να το εκθέσω σε μια αίθουσα τέχνης.
Οι ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ που το 2014 είχαν ξεκινήσει μ΄ένα πολυμεσικό event στην ΤΕΧΝΟΠΟΛΗ μου φάνηκαν το κατάλληλο πλαίσιο και η ανταπόκρηση του Ορέστη Ανδρεαδάκη μου έδωσε το κουράγιο, αλλά οι ξαφνικές βουλευτικές εκλογές του 2015 μετακίνησαν το φεστιβάλ και με ανάγκασαν να αναβάλλω την "εγκατάστασή" μου για το 2016.
Τελικά ο -νέος- καλλιτεχνικός διευθυντής του A.I.F.F. Λουκάς Κατσίκας και η -έμπειρη- Σοφία Μιχαηλίδου, των πολιτιστικών προγραμμάτων του Ινστιτούτου Goethe, μου έδωσαν ένα ιδανικό πλαίσιο και χώρο για να εγκαταστήσω με την βοήθεια του πολυτάλαντου φίλου μου Ντίνου Αυγουστίδη, ένα "ημερολόγιο εργασίας" 40 χρόνων (1971-2011) σε μια επιφάνεια διαστάσεων Guinness World Records, μήκους 38,20 μέτρων. Δεν το δηλώσαμε μόνο, επειδή ξέχασα να μετρήσω τις καρφίτσες.
Αντί μακρύτερης εισαγωγής αντιγράφω το σημείωμα, που είχαμε καρφιτσώσει στην αρχή της εγκατάστασης:
Υπάρχουν αντικείμενα που κανείς δεν ξέρει που να τα κρεμάσει ή που να τα βάλει για να τα ξαναβρεί: κλειδιά ταράτσας, απλήρωτοι λογαριασμοί ΔΕΚΟ που δεν κάνει να ξεχαστούν, ή διάφορα, όπως φωτογραφίες βαφτισίων φίλων ή διασημοτήτων, που όμως δεν τις βάζεις και σε κορνίζα. Στο πρώτο μου επάγγελμα ο "καρφιτσοπίνακας" έγινε απαραίτητο εργαλείο, για τον απλό λόγο, ότι ποτέ δεν είχα ούτε αρκετό χώρο, ούτε λεφτά για συρταριέρες, άσε που ήθελα να καμαρώνω την πρώτη αφίσα ταινίας με το όνομά μου -ήταν μάλιστα έργο του Ψυχοπαίδη, ενός κανονικού ζωγράφου. Την δεύτερη θα την τύπωνα μόνος μου.
Όταν άρχισα να γράφω σενάρια, καρφίτσωνα τις καρτέλες -αργότερα Post-it- των σκηνών της ταινίας στον μαλακό τοίχο, δίπλα στις φωτογραφίες μιας ιδανικής διανομής.
Τέλος, επέλεξα τον όρο "εγκατάσταση" γιατί ήταν και σικ και ευρύχωρος, άλωστε μια "έκθεση" χωρίς έργα τέχνης, θα δυσκολευόταν να ανταγωνιστεί μια έκθεση ιταλικών πλακιδίων μπάνιου.
Χάρη στην Δανάη και την ψηφιακή τεχνολογία ο επισκέτης μπορεί να σερφάρει, όσο μεγεθύνει, όποια περιοχή των τεσσάρων εννιάμετρων pinboards τον ενδιαφέρει.
2016
FILMS ON PINBOARDS (εγκατάσταση)
2016
ΣΠΟΤ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΙΡΑΤΕΙΑΣ
Τον Σεπτέμβριο του 2015 άκουσα ότι η ODEON αναγκάζεται να κλείσει και τις 12 αίθουσες του Kosmopolis Αμαρουσίου. Αποφάσισα να εκμεταλλευτώ την αποξήλωση και ζήτησα την βοήθεια του Μάνου Κρεζία και μερικών φίλων κι εθελοντών προκειμένου να γυρίσουμε για την Ακαδημία Κινηματογράφου ένα ρεαλιστικό "διαφημιστικό" κατά του παράνομου κατεβάσματος ταινιών, το οποίο λόγω της κυβερνητικής αδιαφορίας γονατίζει ολόκληρη την κινηματογραφική οικονομία κι όσους ζούσαν απ' αυτήν πριν την κρίση.
Εκτός από τους εργάτες και τεχνικούς που συνέχιζαν απλά την δουλειά τους, είχα βρει συνεργάτες τον Claudio Bolivar (Διεύθυνση Φωτογραφίας), Γιάννη Νέλσον Εσκίογλου (Κάμερα), Κωνσταντίνο Αδρακτά (Μοντάζ), Γιώργο Πυρπασόπουλο (Αφήγηση), Άρη Λουζιώτη (Σχεδιασμός Ήχου) και Κώστα Βαρυμπομπιώτη (Μιξάζ).
2012
ΔΡΑΣΗ
"ΔΡΑΣΗ με ερωτήσεις"
Δύο εβδομάδες πριν από τις κρίσιμες βουλευτικές εκλογές της 6ης Μαϊου του 2012 μου τηλεφώνησε ο συνάδελφος Απόστολος Δοξιάδης και με ρώτησε, αν θα ήθελα να τον βοηθήσω να γυρίσουμε για το κόμμα του Στέφανου Μάνου μια ταινία 45 λεπτών, την οποία θα πρόβαλε η ΕΡΤ στον δωρεάν χρόνο που είχε παραχωρηθεί στα κόμματα. Επειδή σε αντίθεση με άλλων πολιτικών και αρχηγών κομμάτων, είχα την διορατικότητα του Στέφανου Μάνου σε μεγάλη εκτίμηση δέχθηκα, ίσως και από αμφιβολίες για την συνειδητή αποχή μου από κομματικές οργανώσεις ή άλλη πολιτική δράση. Μετά από μερικές βασανιστικές και άκαρπες συναντήσεις που αφορούσαν την μορφή της ταινίας, κι επειδή η πίεση του χρόνου ήταν μεγάλη ζήτησα μερικά ελάχιστα όπως ένα ήσυχο εξωτερικό χώρο γύρω από την Ακρόπολη, μερικές πτυσσόμενες πολυθρόνες, τραπέζια και 2 μεγάλες ομπρέλες, τρεις κάμερες, έναν ηχολήπτη και τον βοηθό μου, όλους με μία συμβολική αμοιβή. Το γύρισμα στο οποίο προσκλήθηκαν όλα τα στελέχη και ενεργά μέλη της ΔΡΑΣΗΣ, έγινε στο Θησείο, κάτω από το άγαλμα του ιδρυτή της πόλης Θησέα την πρωτομαγιά, την Τρίτη πριν από τις εκλογές της Κυριακής. Ο Απόστολος είχε οργανώσει τις "συνεντεύξεις" σε θεματικές ενότητες κι εγώ έστηνα υποτυπωδώς τις κάμερες γύρω από τους ομιλητές. Πέντε ώρες υλικό έπρεπε να φορτωθεί στον υπολογιστή και να μονταριστεί σε 2 μερόνυχτα. Κι ενώ εγώ είχα χάσει την εποπτεία του υλικού ο Απόστολος σαν θετικός επιστήμονας που είναι, κατάφερε να το μοντάρει με δύο μοντέρ και να το στείλει έγκαιρα στο κανάλι με τον προσωπικό του βοηθό, ο οποίος έκανε με την μηχανή του την διαδρομή Μοναστηράκι-Αγία Παρασκευή σε 9'40" λεπτά.
Ο επίλογος:
Δεν μάθαμε ποτέ αν και πόσοι ψηφοφόροι είδαν την ταινία αλλά ξέρουμε ότι η φιλελεύθερη ΔΡΑΣΗ έλαβε μαζί με την "Φιλελεύθερη Συμμαχία" 114.000 ή 1,8 % των ψήφων.
Συγκριτικά οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής έλαβαν 440.890 ή 6,97%.
1978
AMANDA
"AMANDA to be an exciting movie"
Την δεκαετία του '70 μεταξύ πολλών τοπικών και κρατικών προγραμμάτων προώθησης, επιδότησης και χρηματοδότησης κινηματογραφικών ταινιών υπήρχε στο Υπουργείο Εσωτερικών της Ομοσπονδιακής Γερμανίας και μία επιτροπή η οποία σε τακτές ημερομηνίες υποβολής διάβαζε και πριμοδοτούσε τα επιλεγμένα σενάρια ή τα προσχέδιά τους με μεγάλα ποσά τα οποία φυσικά εισέρρεαν στην παραγωγή, όταν και αν ποτέ άρχιζαν τα γυρίσματα της ταινίας. Περιμένοντας αγωνιωδώς την χρηματοδότηση του MILO MILO ο φίλος και συμπαραγωγός μου von Vietinghoff, για να με στηρίξει ψυχολογικά με παρότρυνε, αν έχω καμιά καλή ιδέα, να την γράψω και να την υποβάλω σαν treatment.
Είχα μια ιδέα, αλλά δεν ήξερα αν είναι καλή και η προθεσμία έληγε σε τέσσερις μέρες. Έγραφα και σχεδίαζα επί τέσσερις μέρες και νύχτες μέχρι εξάντλησης, φωτοτύπησα το χειρόγραφο χωρίς να το ξαναδιαβάσω κι ευτυχώς το ταχυδρομείο ήταν στη γειτονιά και το πρόλαβα ανοιχτό πριν εκπνεύσει η "ημερομηνία αποστολής". Μετά από κανένα μήνα η επιτροπή ανακοίνωσε τα σενάρια που προκρίθηκαν, στα οποία δεν συγκαταλεγόταν η AMANDA, αλλά μετά λίγες μέρες μου τηλεφώνησε η Monika Nüchtern, μέλος της επιτροπής και ιδιοκτήτρια ενός μικρού εκδοτικού οίκου κινηματογραφικής θεματικής.
Ήταν το μόνο από 7 μέλη, που είχε ψηφίσει υπέρ και ήθελε να εκδώσει το πόνημά μου στο πλαίσιο μιας σειράς κινηματογραφικών ιστοριών σαν "AMANDA to be an exciting movie". Συμφώνησα γιατί ήταν και ο καλύτερος τρόπος να κατοχυρωθεί η φοβερή ιδέα και, γιατί ο φίλος μου και σεναριογράφος Chris Doherty επέμενε να ξεκινήσουμε το σενάριο*.
"AMANDA" ήταν ο τίτλος ενός χειρόγραφου που βρέθηκε ραμμένο στο στρώμα του ψυχιατρείου Amanda Manzola Memorial County Asylum. Συντάκτης ήταν κατά πάσα πιθανότητα ο Leroy Cracker, ένας πρώην κοσμοναύτης ο οποίος δεν συνήλθε ποτέ από μία διαπλανητική αποστολή και πριν εξαφανιστεί κατέγραψε με το ψευδώνυμο Apostel Earthling την τραγική ιστορία της τελευταίας προέδρου των ΗΠΑ Amanda Manzola και τα γεγονότα που οδήγησαν στην δολοφονία της. Με λίγα λόγια, η Amanda, ανδρογύναιο με υπεράνθρωπες δυνάμεις και ικανότητες από τον αστερισμό Amazon, διακτινίστηκε βιογραμμικά στην γη -Σικελία- κι εκεί γνώρισε σαν εξωγήινη φεμινίστρια πολλές ταπεινώσεις, αλλά και τεράστια δημοφιλία σαν σεξουαλικό σύμβολο. Ο ψυχικά διαταραγμένος Leroy εξηγεί ή ορίζει για την Amanda ή τον αναγνώστη -στην ανάγκη ακόμη και σκιτσάρει- αντικείμενα, πρόσωπα, φαινόμενα, τέχνες, συναισθήματα, θρησκείες, οικονομικά και πολιτικά συστήματα, ακόμη και τον όρο "τρύπα" τρυπώντας μια σελίδα του χειρόγραφου. Φοβάμαι ότι κάτι έπινα ή σνίφαρα, αλλά δεν θυμάμαι τι.
* Το σενάριο τέλειωσε πριν τα γυρίσματα του MILO MILO και διαβάστηκε από πολλούς ατζέντηδες, ακόμη κι αυτόν της Grace Jones, αλλά ποτέ δεν βρέθηκε χρηματοδότης.
