ΣΚΗΝΙΚΑ ΘΕΑΤΡΟΥ

Όταν το 1962 πήγα στο Μόναχο για να παρουσιαστώ στην Ακαδημία Καλών Τεχνών έκανα πρώτα μια βόλτα στην περιοχή του Πανεπιστημίου και στον πίνακα ανακοινώσεων της Νομικής Σχολής είδα μια ανακοίνωση που καλούσε όσους ενδιαφερόμενους να προσέλθουν στην συνέλευση της "Studio Bühne", της φοιτητικής σκηνής του Πανεπιστημίου, όπου και πήγα το ίδιο απόγευμα. Η Studio Bühne βρισκόταν στο υπόγειο ενός τεράστιου κτιρίου με το φρικτό όνομα Ηaus des Rechts –Oίκος της Δικαιοσύνης-, αλλά συμπάθησα τον χώρο γιατί είχε στην μέση μια τσιμεντοκολόνα που μου θύμισε το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, στο οποίο πήγαινα ανελλιπώς από τα 16 μου. Η συνέλευση ήταν εκλογική κι όταν ψηφίστηκαν δια βοής ο διευθυντής, ο δραματουργός, και ο ταμίας δεν υπήρχε καμία υποψηφιότητα για τον τεχνικό διευθυντή, οπότε σήκωσα το χέρι μου. Η ολομέλεια με κοίταξε με οίκτο και το νεοεκλεγέν προεδρείο με ρώτησε από που είμαι και τι σπουδάζω πριν η συνέλευση ελλείψει άλλων υποψηφιοτήτων με εκλέξει παμψηφεί.

Όταν είδα την κατάσταση στο παρασκήνιο που χρησίμευε για καμαρίνι, γκαρνταρόμπα, κονσόλα φωτισμού κι αποθήκη σκηνικών και φροντιστηρίου κατάλαβα γιατί ο χλευασμός... Το έργο που ενέκρινε η συνέλευση ήταν "Στη Ζούγκλα των Πόλεων" του Berthold Brecht κι ο Charlie Tauss, σκηνοθέτης και ηθοποιός, μου ανέθεσε τα σκηνικά και τα κοστούμια... Τόσο απλές ήταν οι διαδικασίες το 1962.

Δούλεψα -χειρωνακτικά- 2 χρόνια στην Studio Bühne, γνώρισα πολλούς, μετέπειτα γνωστούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες του "Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου" όπως οι Otto Sander, Peter Stein, Alf Brustellin, Bernhard Sinkel και Roland Gall μεταξύ άλλων.

To 1964 μια παρέα από την Studio Bühne αρχίσαμε να στήνουμε παραστάσεις σ'ένα μικρό θέατρο του Schwabing, το Theater 44 ή στο πιο μεγάλο Theater in der Leopoldstrasse, πράγμα που μας εξασφάλιζε κι ένα μικρό μεροκάματο.

Tα παρακάτω έργα που σκηνογράφησα δίνουν μια μικρή ιδέα του ρεπερτορίου της δεκαετίας:

  • 1963 Im Dickicht der Städte, Berthold Brecht
         La Giara, Luigi Pirandello
         Le sacrifice du bourreau, René de Obaldia
         Le Défunt, René de Obaldia
         Le Grand Visir , René de Obaldia
  • 1964 Le bel indifférent, Jean Cocteau
         Poivre de Cayenne, René de Obaldia
         Nacht mit Gästen, Peter Weiss
         Die Kurve, Tankred Dorst
         The Knack and How to Get It, Ann Jellicoe
         Arden of Feversham in Kent, Anonymous
  • 1965 La Nouvelle Mandragore, Jean Vauthier
         Endgame, Samuel Beckett
         Delitto all'isola delle capre, Ugo Betti
         Les Maxibules, Marcel Aymé
  • 1966 Look Back in Anger, John Osborne
         Filumena Marturano, Eduardo De Filippo
  • 1970 Glass Menagerie, Tennessee Williams
         La Foire d’Empoigne, Jean Anouilh
         Α Taste of Honey, Shelagh Delaney
  • 1971 Les Justes, Albert Camus
         Uncle Vanya, Anton Chekhov

STUDIOBÜHNE

Απ' όλες τις δουλειές στην STUDIOBÜHNE βρήκα μόνο φωτογραφίες μερικών μακετών και των σκηνικών. Αν δεν πήγε για ανακύκλωση μπορεί να υπάρχει κάπου πεταμένο στην ακαδημία ένα χοντρό ντοσιέ με τα πρωτότυπα.

THEATER 44

Tο THEATER 44 βρισκόταν σ'ένα μεγάλο υπόγειο της Hohenzollernstrasse 44. Ιδιοκτήτης διευθυντής και σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής των περισσοτέρων παραστάσεων ήταν ο Horst Adolf Reichel, ο πιο φανατικός "θεατρομανής" που συνάντησα. Ο Ηorst εργαζόταν, κατοικούσε και συζούσε μέσα στους χώρους του θεάτρου, στο οποίο το θεατρικό ρεπερτόριο εναλλασσόταν με το πολιτικό καμπαρέ RATIONALTHEATER. Άλλη ιδιομορφία του THEATER 44 ήταν τα τραπέζια μπιραρίας στα οποία φυσικά η κατανάλωση ποτών ήταν επιθυμητή! Δεν θυμάμαι ακριβώς πως βρέθηκα εκεί, να δίνω εξετάσεις, αλλά μάλλον είχα ήδη αποκτήσει την φήμη, ότι δουλεύω με πενιχρά μέσα, προσόν ζωτικής σημασίας για το ΤΗΕΑΤER 44. Μάλλον έτσι λειτούργησα σαν προπομπός της παρέας της Studiobühne που μετακόμισε εκεί.

SCHAUBÜHNE LEOPOLDSTRASSE

Το 1965 έπιασα δουλειά στην SCHAUBÜHNE η οποία μετακόμισε στο THEATER IN DER LEOPOLDSTRASSE. H SCHAUBÜHNE έστελνε τις παραγωγές τις σε περιοδείες τις οποίες συχνά ακολουθούσα ως τις τελευταίες πρόβες. Στην αρχή εκτελούσα σκηνικά σχεδιασμένα από άλλους, αλλά στις αρχές του 1966 ο Helmut Duna το αφεντικό, μου ζήτησε να σχεδιάσω το σκηνικό μιας βουλεβαρτικής κωμωδίας, της οποίας τον τίτλο έχω ξεχάσει. Είχα "εκτελέσει" τόσα πανομοιότυπα βρετανικά σαλόνια που ήταν αναπόφευκτο να το ξεχάσω.