Η κλινική που έπρεπε να στήσω εξελίχθηκε γρήγορα σε μία μάχη υλικών, κόστους, προμηθευτών και συνεχών διλημμάτων. Από τους δυο χοντρούς φακέλους LEITZ που βρήκα, ο ένας ήταν φωτογραφίες από την έρευνα στα νοσοκομεία και της προόδου των κατασκευών κι ο δεύτερος έρευνα αγοράς –τότε χωρίς διαδίκτυο-, η αλληλογραφία με τους προμηθευτές, προϋπολογισμοί, προσφορές και υπομνήματα -για να μην γράψω την καταραμένη λέξη- προς την Bavaria, με την οποία είχα μια ιδιόμορφη σχέση, κάτι μεταξύ designer, εργολάβου και πελάτη: Έπρεπε να συντονίσω την θυγατρική της «Bavaria Studios» που θα κατασκεύαζε τον φέροντα οργανισμό με τους προμηθευτές-κατασκευαστές μεσοτοιχιών, ανοξείδωτων επενδύσεων κουφωμάτων και εξαρτημάτων, ψευδοροφών, φωτιστικών, πατωμάτων, φυτών εσωτερικού και εξωτερικού χώρου, και τέλος των γυάλινων πλαισίων, πορτών κι επιφανειών. Πελάτης ήταν η παραγωγός της ταινίας Bavaria Film Produktion με την οποία είχα την σύμβαση εκτέλεσης του έργου σε συγκεκριμένο χρονικό και οικονομικό πλαίσιο. Σκάναρα έναν 12σέλιδο ιδιοκατασκευασμένο σε Lotus 1-2-3 προϋπολογισμό για τα ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ, όπου φαίνεται το δράμα μου σε όλη του την έκταση. Σ΄αυτή την φάση η μόνη βοήθεια που είχα ήταν στην Νέα Υόρκη, η Bonnie Salzmann που θα μας προμήθευε από φωτογραφίες της πόλης για φόντα και ηλεκτρικούς διακόπτες έως τηλέφωνα-κερματοδέκτες και φωτεινά «καπέλα» για νεοϋορκέζικα ταξί.

Το γυαλί, πέρα από την σχετική σημειολογία, δεν είναι μόνο διαφανές και ψυχρό υλικό, αλλά μπορεί και να αντανακλά σαν καθρέφτης. Παρόλα αυτά το επιχειρήσαμε, όχι για να εικονογραφήσουμε τον αγγλικό τίτλο αλλά για να έχουμε βάθος κι εκεί που θα υπήρχαν τοίχοι, καθώς και φωτεινές επιφάνειες την νύχτα. Πριν καταλήξουμε στην ιδέα έκανα μερικά σκίτσα για τον Carl, με τον οποίο είχα δουλέψει μόνο μια-δυο φορές σε διαφημιστικά. Το πιο σπουδαίο ήταν ότι συμφώνησε και ο Dietrich Lohman, ο διευθυντής φωτογραφίας και συνεργάτης σε πολλές ταινίες, ο οποίος είδε βέβαια ότι τα προβλήματα που θα αντιμετώπιζε στον φωτισμό του σκηνικού θα ήταν πολλά. Από την άλλη τον ανάγκαζα να έχει μόνο δύο βασικούς φωτισμούς: μέρα και νύχτα, ίσως και κανένα σούρουπο με φθινοπωρινές φυλλωσιές πίσω από το μπαλκόνι. Αυτό είχε κόστος γιατί θα δέσμευε μεγάλο αριθμό φώτων στις οροφές, αλλά και μεγάλη εξοικονόμηση χρόνου γυρίσματος.

Τα συγκεκριμένα παραλειπόμενα θα μπορούσαν κάλλιστα να παραληφθούν: ένας προϋπολογισμός των σκηνικών κατασκευών στα γερμανικά, ένα δημοσίευμα για την Martha Plimpton κι ένα καρέ από κοντινό της Jamie Gertz, ή ένα πρόγραμμα γυρισμάτων. Πολλά υλικά σ΄αυτόν τον ιστότοπο, παραλειπόμενα και μη, τα ψηφιοποίησα για να μπορώ να αναφερθώ σ΄αυτά ή απλά για να έχω εύκολη πρόσβαση αν ποτέ π.χ. θελήσω να θυμηθώ τι έκανα τον χειμώνα του ‘88, αφού η μνήμη παρά τις βιταμίνες Β μου παίζει περίεργα παιχνίδια.