Το ΠΟΛΙΣ είναι το πρώτο και τελευταίο ντοκιμαντέρ που γύρισα και δεν ήταν καν δική μου ιδέα, αλλά του Patrick Hörl και της Βαυαρικής Τηλεόρασης που είχε προγραμματίσει μια σειρά 26 ταινιών υπό τον τίτλο «Schauplätze der Weltkulturen», δηλαδή ελεύθερα «Χώροι ή θέατρα του διεθνούς πολιτισμού». Η πρωτοτυπία του εγχειρήματος, που θα το έκανε διαφορετικό από δεκάδες άλλες ταξιδιωτικές ή αρχαιολογικές σειρές, ήταν οι αυτόχθονες συγγραφείς και σκηνοθέτες που θα γύριζαν πολύ προσωπικές ταινίες για τον πολιτισμό της πόλης ή της πατρίδας τους. Η σύνταξη είχε ήδη εξασφαλίσει την συνεργασία μιας Γερμανογιαπωνέζας σκηνοθέτισσας για το Κυότο-και ο πολιτισμός τού Ζεν- ενός Αιγυπτίου για την Αίγυπτο -και την κοιλάδα τού Νείλου- κι ενός Μεξικανού για το Teotihuacan-Πόλη των Θεών. Πέρα απ’ αυτή την πρωτοτυπία οι ταινίες θα γυριζόταν σε αρνητικό φιλμ 35 χιλ. προκειμένου η τελική εικόνα να έχει την υψηλή ανάλυση των νέων τότε οθονών HD. Γι’αυτό θα ήμουν υποχρεωμένος να γυρίσω με την νέα κάμερα ARRI 535B, ή οποία κωδικοποιούσε ψηφιακά το αρνητικό για την μεταφορά του –χωρίς να κοπεί- στο video.

Η ιδέα μου άρεσε, άλλη πρόταση για δουλειά –εκτός διαφημιστικών- δεν θα είχα, οι ελληνικές ταινίες καταποντιζόταν στις αίθουσες ενώ το home video είχε γίνει η χαρά της όλης της οικογένειας κι εγώ ήθελα να βρίσκομαι στην Αθήνα για δικούς μου πιο σοβαρούς λόγους. Αντί για treatment που μου ζητήθηκε να γράψω, κατέβηκα στην Αθήνα κι έγραψα απευθείας ένα λεπτομερέστατο σενάριο με κείμενα και φωτογραφίες των χώρων και των προσώπων που θα είχα στην ταινία κι αυτό γιατί το treatment σηκώνει πολλή κουβέντα κι επειδή θα ήμουν ο πρώτος που θα γύριζα φοβήθηκα μην γίνω και ο «πιλότος» της σειράς. Η αρχισυνταξία του καναλιού διάβασε και αποφάνθηκε θετικά χωρίς καμία παρατήρηση, ενώ ο προΰπολογισμός μου που είχα επισυνάψει χρειάστηκε πολλή διαπραγμάτευση και περικοπές. Τελικά υπέγραψα 30 σελίδες συμφωνητικά –σεναρίου, σκηνοθεσίας, παραγωγής- κι ένα προϋπολογισμό των 27 και επέστρεψα στην Αθήνα. Την λειψή χρηματοδότηση την αντιμετώπισα με την βοήθεια της STEFI Film και ένα πακέτο υπηρεσιών προσωπικού και εξοπλισμού σε τιμή κόστους. Όταν έστειλα το πρώτο μοντάζ στο Μόναχο οι εντολείς μου διαπίστωσαν ότι δεν είχα καμία αναφορά στην σωκρατική διαλεκτική κι εγώ κατάλαβα ότι η ιδιαιτερότητα της σειράς που ήταν η υποκειμενική ματιά των αυτοχθόνων δημιουργών είχε «προσγειωθεί» στις ανάγκες της τηλεοπτικής αγοράς και του μέσου θεατή που ο γερμανικός ανθρωπισμός τον θέλει να πιστεύει ότι ο Σωκράτης πήρε το κώνειο από υπέρμετρη δημοκρατική ευαισθησία. Ευτυχώς οι συντάκτες μου συμβιβάστηκαν με μια συμπληρωματική σκηνή μ΄ένα μετασωκρατικό άστεγο που κατεβάζει τον μαθητή του στην βαθιά τρύπα του σταθμού της Πανεπιστημίου για να τον διδάξει σωκρατική διαλεκτική την πλατωνική αλληγορία του σπηλαίου. Τους υπόλοιπους χώρους πολιτισμού τους γύρισαν αυτόχθονες συντάκτες και σκηνοθέτες της Βαυαρικής τηλεόρασης.

Το ντοκιμαντέρ ΠΟΛΙΣ δεν έχει άλλη υπόθεση από το πέρασμα μιας μέρας στην πόλη. Πίστεψα στο αρχικό concept της σειράς και προσπάθησα να γυρίσω ένα περίπατο στους χώρους που λειτουργούσε η Αθηναϊκή δημοκρατία και σύντομες συναντήσεις με ενδιαφέροντες ανθρώπους σε λίγο ή πολύ αξιοθέατα που θα έδειχνα και σ’ένα αλλοδαπό φίλο. Η μέρα αρχίζει με μια ιπτάμενη ρεπόρτερ που δίνει στους οδηγούς πληροφορίες για την πρωινή κίνηση στους δρόμους και τελειώνει με φανφάρες και τoν στομφώδη επίλογο του θεάματος «Ήχος και φως» στον λόφο της Πνύκας.