ΣΚΗΝΙΚΑ ΘΕΑΤΡΟΥ

Όταν το 1962 πήγα στο Μόναχο για να παρουσιαστώ στην Ακαδημία Καλών Τεχνών έκανα πρώτα μια βόλτα στην περιοχή του Πανεπιστημίου και στον πίνακα ανακοινώσεων της Νομικής Σχολής είδα μια ανακοίνωση που καλούσε όσους ενδιαφερόμενους να προσέλθουν στην συνέλευση της "Studio Bühne", της φοιτητικής σκηνής του Πανεπιστημίου, όπου και πήγα το ίδιο απόγευμα. Η Studio Bühne βρισκόταν στο υπόγειο ενός τεράστιου κτιρίου με το φρικτό όνομα Ηaus des Rechts –Oίκος της Δικαιοσύνης-, αλλά συμπάθησα τον χώρο γιατί είχε στην μέση μια τσιμεντοκολόνα που μου θύμισε το Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, στο οποίο πήγαινα ανελλιπώς από τα 16 μου. Η συνέλευση ήταν εκλογική κι όταν ψηφίστηκαν δια βοής ο διευθυντής, ο δραματουργός, και ο ταμίας δεν υπήρχε καμία υποψηφιότητα για τον τεχνικό διευθυντή, οπότε σήκωσα το χέρι μου. Η ολομέλεια με κοίταξε με οίκτο και το νεοεκλεγέν προεδρείο με ρώτησε από που είμαι και τι σπουδάζω πριν η συνέλευση ελλείψει άλλων υποψηφιοτήτων με εκλέξει παμψηφεί.

Όταν είδα την κατάσταση στο παρασκήνιο που χρησίμευε για καμαρίνι, γκαρνταρόμπα, κονσόλα φωτισμού κι αποθήκη σκηνικών και φροντιστηρίου κατάλαβα γιατί ο χλευασμός... Το έργο που ενέκρινε η συνέλευση ήταν "Στη Ζούγκλα των Πόλεων" του Berthold Brecht κι ο Charlie Tauss, σκηνοθέτης και ηθοποιός, μου ανέθεσε τα σκηνικά και τα κοστούμια... Τόσο απλές ήταν οι διαδικασίες το 1962.

Δούλεψα -χειρωνακτικά- 2 χρόνια στην Studio Bühne, γνώρισα πολλούς, μετέπειτα γνωστούς ηθοποιούς και σκηνοθέτες του "Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου" όπως οι Otto Sander, Peter Stein, Alf Brustellin, Bernhard Sinkel και Roland Gall μεταξύ άλλων.

To 1964 μια παρέα από την Studio Bühne αρχίσαμε να στήνουμε παραστάσεις σ'ένα μικρό θέατρο του Schwabing, το Theater 44 ή στο πιο μεγάλο Theater in der Leopoldstrasse, πράγμα που μας εξασφάλιζε κι ένα μικρό μεροκάματο.

Tα παρακάτω έργα που σκηνογράφησα δίνουν μια μικρή ιδέα του ρεπερτορίου της δεκαετίας:

  • 1963 Im Dickicht der Städte, Berthold Brecht
         La Giara, Luigi Pirandello
         Le sacrifice du bourreau, René de Obaldia
         Le Défunt, René de Obaldia
         Le Grand Visir , René de Obaldia
  • 1964 Le bel indifférent, Jean Cocteau
         Poivre de Cayenne, René de Obaldia
         Nacht mit Gästen, Peter Weiss
         Die Kurve, Tankred Dorst
         The Knack and How to Get It, Ann Jellicoe
         Arden of Feversham in Kent, Anonymous
  • 1965 La Nouvelle Mandragore, Jean Vauthier
         Endgame, Samuel Beckett
         Delitto all'isola delle capre, Ugo Betti
         Les Maxibules, Marcel Aymé
  • 1966 Look Back in Anger, John Osborne
         Filumena Marturano, Eduardo De Filippo
  • 1970 Glass Menagerie, Tennessee Williams
         La Foire d’Empoigne, Jean Anouilh
         Α Taste of Honey, Shelagh Delaney
  • 1971 Les Justes, Albert Camus
         Uncle Vanya, Anton Chekhov
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ TA ΣΚΗΝΙΚΑ ΘΕΑΤΡΟΥ

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΑ

Όταν επέστρεφα στην Ελλάδα το 1978 για να προετοιμάσω το MILO MILO, όλοι οι καλοί φίλοι και συνάδελφοι γύριζαν διαφημιστικά. Την δεκαετία του 80 δεν χρειάστηκε να υποκύψω γιατί και ταινίες μου γύριζα και σκηνογραφικές δουλειές είχα στην Γερμανία. Μετά το πενιχρό εμπορικό αποτέλεσμα του ΒΙΟS+πολιτεία, είπα να πάω να κάνω για λίγο την τέχνη που ήξερα καλύτερα, αλλά άφησα προσωρινά στο διαμέρισμά μου στον Πανουσόπουλο και τον Τσεμπερόπουλο που μόλις είχαν ιδρύσει την ΦΙΛΜΙΚΗ και έψαχναν χώρο να την στεγάσουν.

Όταν μετά από λίγα χρόνια επέστρεψα στην Αθήνα για πολύ προσωπικούς λόγους, η Φιλμική είχε μετακομίσει στο κτίριο της Φερρών και μου πρότεινε μάλιστα να γυρίσω ένα διαφημιστικό για το περιοδικό ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ. Τότε άρχισε η ακατάσχετη σταδιοδρομία μου στην διαφήμιση, την οποία ούτε το POLIS ούτε ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ κατάφεραν να σταματήσουν. Πέτυχα βέβαια δύο δεκαετίες που όποιος δεν διαφημιζόταν δεν επιβίωνε και διάφορα προϊόντα που υπήρχαν μόνο στην διαφήμιση, όπως προεκλογικές και κρατικές καμπάνιες για κοινωνικά προγράμματα και "πολιτιστικές πρωτεύουσες".

Κατόπιν εορτής θα μπορούσα κι εγώ εύκολα, παραφράζοντας έναν πρώην υπουργό, να πω "μαζί τα διαφημίζαμε", αν δεν είχα αιμορραγήσει κάθε φορά που γύριζα ταινίες σαν την ΦΟΥΣΚΑ ή την ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ για να εξιλεωθώ.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ TA ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΙΚΑ

ΒΙΝΤΕΟΚΛΙΠ

Η Ελευθερία Αρβανιτάκη είχε τραγουδήσει το '82 τα τραγούδια του Νίκου Μαμαγκάκη για το ΑΡΠΑ COLLA, γι αυτό χάρηκα πολύ με την πρότασή της. Έμελλε να γίνει το πρώτο και τελευταίο κλιπ που γύρισα, με ανάθεση δισκογραφικής εταιρείας, συνεργείο που προσλήφθηκε γι αυτό το σκοπό, προϋπολογισμό και εταιρεία παραγωγής για την εκτέλεση.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ TA ΒΙΝΤΕΟΚΛΙΠ