Μόλις πήρα το φύλλο πορείας μου από την ΤΕΔ -Τηλεόραση των Ενόπλων Δυνάμεων- τον χειμώνα του 1968 έφυγα δεύτερη φορά για το Μόναχο. Η Γερμανία μας έδινε τότε, λόγω χούντας, άδεια παραμονής. Ξαναβρήκα τις παρέες από το φοιτητικό θέατρο και ανεβάζαμε «συνεταιριστικές» παραγωγές στα μικρά ιδιωτικά θέατρα, αλλά βιοποριζόμουν σαν γραφίστας –πρώτα σε εργοστάσιο τρένων και τανκς, μετά σε διαφημιστική φαρμάκων κι αργότερα σαν σχεδιαστής σ΄ένα αρχιτεκτονικό γραφείο που σχεδίαζε ολόκληρα χωριά για τις κυριακάτικες «ζωντανές» κωμωδίες της Βαυαρικής Τηλεόρασης. Εκεί έμαθα και την διάλεκτο.
Το 1971 o παλιός φίλος από το φοιτητικό θέατρο Alf Brustellin και οι φίλοι του Edgar Reitz και Ula Stöckl, ήδη γνωστοί Filmautoren δηλαδή σκηνοθέτες-δημιουργοί, με κάλεσαν να συνεργαστώ σε μια ταινία με υπόθεση τους Αργοναύτες με έφηβους στους ρόλους των ηρώων της εκστρατείας. Το αποτέλεσμα φαίνεται στην σχετική σελίδα. Με την ίδια παρέα, τον Αlexander Kluge και τον Bernd Sinkel, ιδρύσαμε το 1972 την κοινοπραξία U.L.M. -Unabhängige Lichtspiel Manufaktur- με σκοπό να μοιραζόμαστε τα απαραίτητα για την ανεξάρτητη παραγωγή ταινιών τεχνικά μέσα, που ήταν τότε το δόγμα του Autorenfilm και του Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου. Ο Alexander έκανε μάλιστα την τρέλα να μου δώσει τραπεζική –εγγυητική- επιστολή για να κάνω την πρώτη μου παραγωγή, την ΣΥΝΤΡΟΦΙΣΣΑ ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΟ. Γιατί και τότε οι ανεξάρτητοι Filmemacher χρειαζόταν κεφάλαιο. Έτσι έγινα και παραγωγός κι όποτε δεν είχα δουλειά σαν σκηνογράφος έγραφα και γύριζα σαν ταινιοβιοτέχνης.
Το 1979 γύρισα την πρώτη –αγγλόφωνη- ταινία στην Ελλάδα, το MILO MILO ή «Ιδού η Μήλος...» στα ελληνικά, για την οποία ο συνεταίρος μου von Vietinghoff είχε καταφέρει να μαζέψει ένα σοβαρό ποσό μάρκων. Για τις πρώτες ελληνικές χρειάστηκαν φίλοι. Ευτυχώς είχα δύο Γιώργηδες κι ένα Βασίλη. Στον κατάλογο των ταινιών αυτής της σελίδας φαίνεται, ότι από το 1987 ως το 1997 απουσίαζα. Πράγματι, έκανα πολλά και μακρινά ρεπεράζ –βλέπε PRODUCTION DESIGN- και γύρισα μόνο το POLIS, ένα docu-fiction για την Βαυαρική Τηλεόραση, ότι κι αν σημαίνει αυτό... και μπόλικα διαφημιστικά, όχι μόνο για τα λεφτά, αλλά και για να μην ξεχάσουμε τα λίγα που μάθαμε.
Ίσως ήταν και η απογοήτευση μετά την αποτυχία του BIOS+πολιτεία να καλύψει το κόστος του στο ταμείο και να μου εξασφαλίσει το κεφάλαιο για μια επόμενη ταινία στην Ελλάδα. Πήγα κι εγώ να κάνω αντισυστημική ταινία μεσουρανούντων του κομματικού κράτους και της βιντεοκασέτας... Το 1997 τα πράγματα είχαν ήδη ξεφύγει κι ίσως για αυτό οι θεατές επέστρεφαν δειλά στις αίθουσες, ιδιαίτερα σ΄αυτές των καινούργιων cineplex.