To ARTHERAPY ξεκίνησε σαν ένα low budget της γειτονιάς (Ψυρρή) με ένα μικρό αλλά πολυσχιδές συνεργείο, παλιούς φίλους και νέους καλλιτέχνες που είχα συναντήσει στην αρχή της κρίσης και οι οποίοι έπρεπε να ξεπεράσουν τον βασικό τους φόβο, ότι η τέχνη τους στον κινηματογράφο που κάνω, αυτόματα εμπορευματοποιείται σε βαθμό που παύει να είναι τέχνη! Το μόνο που μπόρεσα να τους υποσχεθώ ήταν ότι το κοινό των εμπορικών ταινιών δεν επρόκειτο να σπεύσει στο ARTHERAPY. Κατά την διάρκεια των γυρισμάτων, όταν η ομάδα έμαθε, ότι η συμμετοχή της ODEON του Χρήστου Κωνσταντακόπουλου θα τους εξασφάλιζε μια αξιοπρεπή αμοιβή ανέκυψαν πάλι φόβοι ότι η ταινία θα διολισθήσει στην κατηγορία των block buster. Αλλά κατάφερα να τους καθησυχάσω και τελικά κράτησα την υπόσχεσή μου με το παραπάνω, γιατί δεν έσπευσε κανείς ούτε καν το κοινό που απεχθάνεται τις εμπορικές, μάλλον από φόβο ότι θα δει φαντάρους να παίζουν και να τραγουδούν, τοιχογραφώντας προσόψεις. Την ταινία είδαν σε 5 αίθουσες γύρω στους 2.900 θεατές, δηλαδή λιγότεροι από όσους είδαν το 1972 την πρώτη μου σε δύο αίθουσες μετά την προβολή της στο ZDF. Ο κινηματογράφος μας φαίνεται ότι πατά ακόμη γερά στις προκαταλήψεις και ιδεοληψίες των λίγων θεατών του, που σε μεγάλο βαθμό δημιουργήθηκαν από τον ίδιο με την αμέριστη βοήθεια των κρατικών παρεμβάσεων, της τηλεόρασης και της κριτικής. Το Ελληνικό ασυμβίβαστο τέχνης και εμπορικότητας δυσκόλεψε και την δουλειά του δημιουργικού της ΟDEON και της Parade. Η ιδέα της διαδραστικής αφίσας, αν και δεν άρεσε μόνο στην ομάδα που την εμπνεύστηκε, αλλά και σ΄αυτούς που την μουτζούρωναν στα φουαγέ των κινηματογράφων μου προκαλεί ακόμη αμηχανία. Δυστυχώς ο αριθμός των θεατών δεν ήταν αρκετός για να βγάλει κανείς συμπεράσματα, ούτε στατιστικά.