ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Η συνεισφορά μου στην τηλεοπτική παραγωγή είναι μάλλον φτωχή, αλλά πολύ πλούσια σε υποχωρήσεις και συμβιβασμούς. Εκτός από την WOHNGENOSSIN, την πρώτη ταινία που έγραψα και σκηνοθέτησα μόνος μου, η οποία ήταν τηλεταινία για το ZDF, αλλά ίσως επειδή την γύρισα με φιλμ και προβλήθηκε σε δύο κινηματογράφους την έβαλα με τις ΤΑΙΝΙΕΣ. Εξ άλλου και οι δύο επόμενες έγιναν στο πλαίσιο κινηματογραφικών συμπαραγωγών με γερμανικούς τηλεοπτικούς σταθμούς...

Η ιδέα του πρώτου αμιγώς τηλεοπτικού ντοκιμαντέρ ΠΟΛΙΣ που γύρισα το 1994 δεν ήταν καν δικιά μου, αλλά πρόταση του Patrick Hoerl ενός ριψοκίνδυνου παραγωγού της Βαυαρικής Τηλεόρασης. Περίπου δέκα χρόνια αργότερα ο Κώστας Λαμπρόπουλος μου ζήτησε να στήσω και να σκηνοθετήσω τα 5 πρώτα επεισόδια της τηλεοπτικής σειράς «Σχεδόν ποτέ» που είχε γράψει η Κατερίνα Mπέη. Το ίδιο συνέβη και με τα 5 πρώτα της σειράς ΛΟΥΦΑ+ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ.

Την υποχώρηση δεν την έκανα όταν αποφάσιζα να δουλέψω για την τηλεόραση, αλλά λίγο αργότερα όταν συμμετείχα στην διαπραγμάτευση του προϋπολογισμού με το ενδιαφερόμενο κανάλι. Και όταν ήμουν εγώ ο παραγωγός ήξερα πάνω κάτω τα όριά μου και μπορούσα να μπλοφάρω, αλλά όταν παραγωγός ήταν ο Λαμπρόπουλος, που είχε καταφέρει να μου παράξει τόσες δύσκολες ταινίες, δεν είχα πολλές επιλογές. Συμβιβάστηκα με την ελληνική τηλεοπτική πραγματικότητα, αλλά ευτυχώς χάρη στην πείρα και ευρηματικότητα του παραγωγού η σειρά θύμιζε παραγωγές με διπλάσιο προϋπολογισμό.

2006
46 x 45’ / 16:9

ΛΟΥΦΑ, Η ΣΕΙΡΑ

LOAFING, THE SERIES /

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:
Νίκος Περάκης (επ.1-5), Γιώργος Κορδέλας, Παναγιώτης Πορτοκαλάκης
ΣΕΝΑΡΙΟ:
Νίκος Περάκης (επ.1-5), Χαρίτων Χαριτωνίδης, Βαγγέλης Σεϊτανίδης, Κατερίνα Μπέη
ΛΟΥΦΑ, Η ΣΕΙΡΑ poster

Η μακριά ιστορία της σειράς αρχίζει το 1983 όταν προσπαθώντας να χρηματοδοτήσουμε την ΛΟΥΦΑ+ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ, από το μπόλικο υλικό που είχα έγραψα story lines για μια μίνι σειρά 6 επεισοδίων, τα οποία θα γυριζόταν παράλληλα, με τους ίδιους ηθοποιούς και στους χώρους της ταινίας. Αλλά η μονοπωλιακή τότε ΕΡΤ απέρριψε την πρόταση, μάλλον για τους ίδιους λόγους, για τους οποίους και ο στρατός δεν μας δάνεισε ούτε ένα κουμπί. Κανείς δεν ήθελε να στενοχωρήσει τους μετανοημένους αξιωματικούς που συνέχισαν απρόσκοπτα την σταδιοδρομία τους. Μετά την εμπορική επιτυχία της ΛΟΥΦΑΣ η ΕΡΤ ενδιαφέρθηκε, για 6 ημίωρα επεισόδια, τα οποία φυσικά ποτέ δεν γυρίσαμε, αλλά συμβιβάστηκε τελικά με 4, τα οποία μάλιστα πρόβαλε δυο-τρεις φορές μονταρισμένα αυθαίρετα σαν «ταινία», αναγκάζοντάς μας να τρέχουμε στα δικαστήρια. Με την εμφάνιση της ιδιωτικής τηλεόρασης η συμπαραγωγός της ταινίας STEFI Film αποφάσισε την παραγωγή τηλεοπτικών προγραμμάτων και μου πρότεινε να βρω συνεργάτες για μια Λούφα πολλών επεισοδίων. Συνεργάσθηκα με τους Δημήτρη Νόλλα, Μάνο Ευστρατιάδη, Βαγγέλη Ραπτόπουλο και Βασίλη Νεμέα για να οργανώσουμε τα υπάρχοντα υλικά στα πρώτα από 52 επεισόδια. Τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια έδειξαν αρχικά ενδιαφέρον, το οποίο πάντα εξανεμιζόταν μόλις έβλεπαν τον προϋπολογισμό, έτσι το project πήγε πάλι στο ράφι.

Δεκαπέντε χρόνια μετά και μόνο λόγω της εμπορικής επιτυχίας των ΣΕΙΡΗΝΩΝ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ τα λεγόμενα εμπορικά κανάλια ζήτησαν μια «στρατιωτική σειρά», η οποία όμως θα διαδραματιζόταν στον παρόντα χρόνο.

Σ’ένα καθεστώς ανεξαρτησίας των ΜΜΕ θα το είχα ίσως τολμήσει, όχι μόνο για να πάρω τη μικρή μου εκδίκηση από τον στρατό που με είχε ταλαιπωρήσει τόσες φορές, αλλά επειδή από τότε υπήρχαν καταγγελίες για άχρηστα εξοπλιστικά προγράμματα και ήδη οργίαζαν φήμες για προμήθειες και μίζες. Αλλά μου είχε μείνει απωθημένο το σίριαλ μέσα στην επταετία της Χούντας, άσε που δεν ήθελα να βρουν το κουφάρι μου σε καμιά βραχώδη ακτή ή σε κανένα χαντάκι της Αττικής Οδού. Τελικά δεν μπήκα καν στο δίλημμα γιατί τα ενδιαφερόμενα κανάλια πάλι είχαν φαντασθεί, ότι μερικοί φαντάροι σ΄ένα ξερονήσι δεν είναι μόνο αστείοι αλλά και τζάμπα. Στο μεταξύ η ΝΕΤ είχε πεισθεί ότι με την «Λούφα, η σειρά» θα μπορούσε να επεξεργασθεί το απωθημένο παρελθόν της σαν ΤΕΔ, το 1966 πρώτο και μοναδικό στρατιωτικό κανάλι με επίγεια συχνότητα στην Ευρώπη.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
2003-2004

ΣΧΕΔΟΝ ΠΟΤΕ

HARDLY EVER /

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:
Νίκος Περάκης
ΣΕΝΑΡΙΟ:
Νίκος Περάκης
ΣΧΕΔΟΝ ΠΟΤΕ poster

«H Λίζα κι όλοι οι άλλοι» μπορεί να μην έγινε η μεγάλη εμπορική επιτυχία στις αίθουσες, αλλά αν κρίνω από τις αντιδράσεις νεαρών γυναικών, μετά την κυκλοφορία του DVD, η ταινία όχι μόνο βρήκε το κοινό της αλλά απέκτησε και φανατικές οπαδούς. Το «Σχεδόν ποτέ» ήταν η «Λίζα» της Κατερίνας Μπέη στο τετράγωνο, με τέσσερις πρωταγωνίστριες, αντί δύο, συν 20 45λεπτα επεισόδια.

Ο Κώστας Λαμπρόπουλος που ήθελε να προτείνει την σειρά στην ΝΕΤ, ξέροντας ότι ακόμη δεν είχα συνέλθει οικονομικά από την «Φούσκα», μου πρότεινε να σκηνοθετήσω τα πρώτα 5 επεισόδια. Η μοναδική μου ως τότε τηλεοπτική εμπειρία ήταν το design των 5 επεισοδίων του «Felix Krull» και του 5oυ επεισοδίου της επίσης γερμανικής σειράς «Kir Royal», έτσι λόγω απειρίας μου τα 5 πέντε επεισόδια βγήκαν 6.

Τα πρώτα σενάρια του «Σχεδόν Ποτέ» ή «Hardly Ever» -που ακουγόταν ακόμη πιο σκληρό- διευκόλυναν στην απόφασή μου, γιατί οι χαρακτήρες των τεσσάρων «νέων και επιτυχημένων» γυναικών ήταν τόσο ρεαλιστικοί όσο και διαφορετικοί με μοναδικό κοινό ενδιαφέρον την αναζήτηση του ιδανικού άνδρα, εραστή και συντρόφου -ή μόνο έναν απ’αυτούς. Μετά τις ατελέσφορες προσπάθειες της Λίζας και της Κλαίρης, οι τέσσερις όμορφες ηρωίδες και οι επιλογές τους, μου δημιουργούσαν μεγάλη περιέργεια και suspense. Όπως είχε σχεδιαστεί τα γυρίσματα συνέχισαν ο Δημήτρης Γιατζουτζάκης και ο Χρήστος Δήμας, προφανώς επιτυχώς, γιατί η ΝΕΤ παράγγειλε άλλα 10. Αλλά επειδή και τότε στο δημόσιο αυτές οι διαδικασίες καθυστερούσαν, αποχώρησαν για ποικίλους λόγους οι βασικές ηθοποιοί κι οι σκηνοθέτες. Ο συχνότερος ήταν, ότι στο μεταξύ υπήρξαν άλλες, μάλλον πιο συμφέρουσες προτάσεις. Ήταν η χρυσή εποχή που τα κρατικά και ιδιωτικά κανάλια γύριζαν συγχρόνως καμιά 40ριά σίριαλ και καλοί ηθοποιοί ήταν ανάρπαστοι. Η Μπέη συνέχισε γράφοντας σενάρια για μια νεότερη γενιά ηρωίδων με παρεμφερείς προβληματισμούς. Κι επειδή είχα προϋπηρεσία στην σειρά και κάποιος έπρεπε να ροντάρει το καινούργιο καστ ανέλαβα πάλι τα πρώτα πέντε κι ομολογώ ότι το διασκέδασα πιο πολύ. Αυτή την φορά περιορίστηκα στα πέντε αφήνοντας, απ΄ότι είδα μεγάλα περιθώρια βελτίωσης στην πολύ πιο έμπειρη Πηγή Δημητρακοπούλου.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
1994
53’(25 fps)

ΠΟΛΙΣ

POLIS /

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:
Νίκος Περάκης
ΣΕΝΑΡΙΟ:
Νίκος Περάκης
ΠΟΛΙΣ poster

Το ΠΟΛΙΣ είναι το πρώτο και τελευταίο ντοκιμαντέρ που γύρισα και δεν ήταν καν δική μου ιδέα, αλλά του Patrick Hörl και της Βαυαρικής Τηλεόρασης που είχε προγραμματίσει μια σειρά 26 ταινιών υπό τον τίτλο «Schauplätze der Weltkulturen», δηλαδή ελεύθερα «Χώροι ή θέατρα του διεθνούς πολιτισμού». Η πρωτοτυπία του εγχειρήματος, που θα το έκανε διαφορετικό από δεκάδες άλλες ταξιδιωτικές ή αρχαιολογικές σειρές, ήταν οι αυτόχθονες συγγραφείς και σκηνοθέτες που θα γύριζαν πολύ προσωπικές ταινίες για τον πολιτισμό της πόλης ή της πατρίδας τους. Η σύνταξη είχε ήδη εξασφαλίσει την συνεργασία μιας Γερμανογιαπωνέζας σκηνοθέτισσας για το Κυότο-και ο πολιτισμός τού Ζεν- ενός Αιγυπτίου για την Αίγυπτο -και την κοιλάδα τού Νείλου- κι ενός Μεξικανού για το Teotihuacan-Πόλη των Θεών. Πέρα απ’ αυτή την πρωτοτυπία οι ταινίες θα γυριζόταν σε αρνητικό φιλμ 35 χιλ. προκειμένου η τελική εικόνα να έχει την υψηλή ανάλυση των νέων τότε οθονών HD. Γι’αυτό θα ήμουν υποχρεωμένος να γυρίσω με την νέα κάμερα ARRI 535B, ή οποία κωδικοποιούσε ψηφιακά το αρνητικό για την μεταφορά του –χωρίς να κοπεί- στο video.

Η ιδέα μου άρεσε, άλλη πρόταση για δουλειά –εκτός διαφημιστικών- δεν θα είχα, οι ελληνικές ταινίες καταποντιζόταν στις αίθουσες ενώ το home video είχε γίνει η χαρά της όλης της οικογένειας κι εγώ ήθελα να βρίσκομαι στην Αθήνα για δικούς μου πιο σοβαρούς λόγους. Αντί για treatment που μου ζητήθηκε να γράψω, κατέβηκα στην Αθήνα κι έγραψα απευθείας ένα λεπτομερέστατο σενάριο με κείμενα και φωτογραφίες των χώρων και των προσώπων που θα είχα στην ταινία κι αυτό γιατί το treatment σηκώνει πολλή κουβέντα κι επειδή θα ήμουν ο πρώτος που θα γύριζα φοβήθηκα μην γίνω και ο «πιλότος» της σειράς. Η αρχισυνταξία του καναλιού διάβασε και αποφάνθηκε θετικά χωρίς καμία παρατήρηση, ενώ ο προΰπολογισμός μου που είχα επισυνάψει χρειάστηκε πολλή διαπραγμάτευση και περικοπές. Τελικά υπέγραψα 30 σελίδες συμφωνητικά –σεναρίου, σκηνοθεσίας, παραγωγής- κι ένα προϋπολογισμό των 27 και επέστρεψα στην Αθήνα. Την λειψή χρηματοδότηση την αντιμετώπισα με την βοήθεια της STEFI Film και ένα πακέτο υπηρεσιών προσωπικού και εξοπλισμού σε τιμή κόστους. Όταν έστειλα το πρώτο μοντάζ στο Μόναχο οι εντολείς μου διαπίστωσαν ότι δεν είχα καμία αναφορά στην σωκρατική διαλεκτική κι εγώ κατάλαβα ότι η ιδιαιτερότητα της σειράς που ήταν η υποκειμενική ματιά των αυτοχθόνων δημιουργών είχε «προσγειωθεί» στις ανάγκες της τηλεοπτικής αγοράς και του μέσου θεατή που ο γερμανικός ανθρωπισμός τον θέλει να πιστεύει ότι ο Σωκράτης πήρε το κώνειο από υπέρμετρη δημοκρατική ευαισθησία. Ευτυχώς οι συντάκτες μου συμβιβάστηκαν με μια συμπληρωματική σκηνή μ΄ένα μετασωκρατικό άστεγο που κατεβάζει τον μαθητή του στην βαθιά τρύπα του σταθμού της Πανεπιστημίου για να τον διδάξει σωκρατική διαλεκτική την πλατωνική αλληγορία του σπηλαίου. Τους υπόλοιπους χώρους πολιτισμού τους γύρισαν αυτόχθονες συντάκτες και σκηνοθέτες της Βαυαρικής τηλεόρασης.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ