H ιδέα για μια ταινία γύρω από την θητεία μας στην στην ΤΕΔ* υπήρχε από την μέρα που απολυθήκαμε, αλλά σοβαρή πίεση δέχτηκα από τον Πανουσόπουλο μετά την Αρπα Colla. Δεν θυμάμαι αν μάζεψα τότε τον «σκληρό πυρήνα» των φαντάρων της Γ’ Διεύθυνσης της ΓΥΣ* για να καταγράψουμε τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές της θητείας μας ή μετά την επιτυχία της ταινίας, όταν μου ζήτησε η STEFI να γράψω 50 επεισόδια για μια τηλεοπτική σειρά**. Αυτό που θυμάμαι σίγουρα είναι ότι το σενάριο το έγραφα στο Βερολίνο σε μια ηλεκτρική OLYMPIA, έχοντας μπροστά μου καρτέλες με τις ιστορίες μας και ένα ημερολόγιο με τα «ιστορικά» συμβάντα της περιόδου που υπηρέτησα. Το πιο δύσκολο ήταν η σύμπτυξη περισσότερων πραγματικών προσώπων στους λίγους βασικούς χαρακτήρες των φαντάρων αξιωματικών της ταινίας. Στον γραφίστα Μαρλαφέκα πχ έχουν εισρεύσει τρεις, μεταξύ άλλων και η αφεντιά μου. Μόνο ο Πανουσόπουλος είναι σχεδόν ατόφιος ως Παπαδόπουλος. Τώρα που τα αδικήματά τους έχουν παραγραφεί μπορώ να «δώσω» μερικούς από τους γνωστούς ή λιγότερο ήρωες που με ενέπνευσαν όπως ο Βασίλης Αλεξάκης, ο Μανώλης Μαριδάκης, ο Χρήστος Μάγγος, ο Άρης Σταύρου, Γιάννης Οικονόμου, ο Δημήτρης Τσιλίδης, ο Νιόνιος Σταθόπουλος... αρκετά.

Κατά την παραγωγή της ταινίας συνέβησαν περισσότερα παράδοξα απ΄όσα συμβαίνουν στην ταινία κι αν είχαμε γυρίσει ένα making of θα είχε πολλά στοιχεία θρίλερ, ακόμη και ένοπλη ληστεία την τελευταία ημέρα πληρωμών. Ο Βασίλης Κατσούφης, σύστησε για την παραγωγή την ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΕΠΕ, για να μην συμπαρασύρει στον όλεθρο την STEFI FILM, στην οποία ήταν εταίρος και η οποία συντηρούσε τότε πολλές οικογένειες από την «Ηλεία και την Ιταλία», όπως έλεγαν οι κακές γλώσσες. Η παραγωγή είχε εξασφαλίσει την συμμετοχή του ΕΚΚ και της Σπέντζος Φιλμ, αλλά το Γενικό Επιτελείο Στρατού, από το οποίο είχαμε ζητήσει άδειες λήψεως σκηνών, οπλισμό, στολές, εξαρτήσεις, οχήματα κλπ, μα δεν μας απαντούσε. Η καταστροφή ήταν τέλεια καθώς στον προϋπολογισμό συμπαραγωγής τον οποίο είχαμε υπογράψει με το ΕΚΚ δεν υπήρχε καμία εγγραφή, αφού οι υπηρεσίες αυτές θα ήταν παροχές του Στρατού, όπως προβλεπόταν κι από το σχέδιο νόμου της Μελίνας για την «προστασία και ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης στην Ελλάδα...» και όπως γινόταν στην πράξη σε πάμπολλες κινηματογραφικές παραγωγές.

Το μόνο καλό ήταν ότι δεν πήραμε ποτέ μια γραπτή απάντηση, οπότε ο Κατσούφης μπορούσε να δράσει σαν να την περίμενε. Παρασκηνιακά μάθαμε ότι ο υπουργός δεν θέλησε να προκαλέσει τους μετανοημένους και τα χουντικά «σταγονίδια», οπότε τήρησε σιγή ιχθύος. Το μεγάλο κατόρθωμα του Κατσούφη ήταν ότι στήσαμε σκηνικά και γυρίζαμε ένα μήνα στην εγκαταλελειμμένη Σχολή Ευελπίδων, μέσα στο διοικητικό κενό που προέκυψε, όταν το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας την παρέδωσε στον εργολάβο τα κτίρια που θα διαρρύθμιζε για το Υπουργείο Δικαιοσύνης. Κανένας από τους τρεις δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι δεν είχαμε άδεια. Μόνο την τελευταία μέρα που γυρίζαμε την έφοδο του λοχαγού στην πύλη κι ακούστηκαν οι ριπές από το Lanchester του Καραμάνου, εμφανίστηκε η αστυνομία κι έσπευσε μια περίπολος από το ΓΕΣ στον χώρο.

* Η Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού χαρτογραφούσε την χώρα και τύπωνε τους χάρτες κι εγώ βρέθηκα εκεί επειδή στην στρατολογία είχα δηλώσει σκηνογράφος. Δίπλα στα τυπογραφία όπου φόρτωνα χαρτί, ήταν η Κινηματογραφία και πειραματική Τηλεόραση Ενόπλων Δυνάμεων, έτσι η μεταγραφή έγινε εύκολα .

** Τελικά η σειρά γυρίστηκε 20 χρόνια αργότερα αλλά αυτό είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία.