Τα ξημερώματα της 15ης Αυγούστου 2003 η τουρκική θαλαμηγός «Ege güzeli» (Kαλλονή του Αιγαίου) επιχειρεί να αποβιβάσει στην ελληνική βραχονησίδα Πίττα δύο άνδρες και μια εξάχρονη - λαθρομετανάστες και ναυαγούς, τους οποίους περιέσωσε στα ελληνικά χωρικά ύδατα. Εκτός από τον καπετάνιο και τον ναύτη, του σκάφους επιβαίνουν δυο υποψήφιες και μία τέως εστεμμένη καλλονή, ένας δημοσιογράφος και ένας καμεραμάν του Bodrum TV, του τοπικού καναλιού που διοργανώνει τα ετήσια καλλιστεία της κοσμοπολίτικης πρωτεύουσας της χερσονήσου Bodrum -κάποτε π.Χ, Αλικαρνασσού.

Η εξαμελής φρουρά του φυλακίου ακινητοποιεί το σκάφος και αναμένοντας άνωθεν διαταγές υποχρεώνει το υπόλοιπο πλήρωμα να αποβιβασθεί στην νησίδα. Η χάριν μιας φανταρίστικης παιδιάς και λόγω άλλων δυσμενών συνθηκών επίπονη επικοινωνία με την μονάδα αφενός, η αυθεντικότητα χαρακτήρων των εθνοφυλάκων, τα εμφανή προσόντα των καλλονών, ο πατριωτισμός των συνοδών τους και η απόγνωση των λαθρομεταναστών αφετέρου, περιπλέκουν μια εγκάρδια και συγχρόνως εκρηκτική συνάντηση, η οποία κλιμακώνεται σε μια παρ’ ολίγον σύρραξη μεταξύ των όμορων κρατών, αλλά τελικά συμβάλλει μόνο στην αποδόμηση πολλών στερεοτύπων και προκαταλήψεων.

Ανήκω στην γενιά με τους περισσότερους εχθρούς. Από μικρό παιδί είχα μάθει τους εχθρούς της πατρίδας μου. Το πρωί στο δημοτικό, ήταν οι Τούρκοι που έσφαζαν γυναίκες και παιδιά, πριν σφάξουν οι αρματολοί κι οι κλέφτες ολόκληρα ασκέρια από δαύτους. Το απόγεμα όμως παίζαμε «Μικρός Ήρως» κι εγώ είχα διπλό ρόλο: εκτός από τον Σπίθα έπρεπε να υποδύομαι κι ένα Γερμανό σκοπό, τον οποίο κάρφωνε στο λαρύγγι το θρυλικό «παιδί φάντασμα». Στο γυμνάσιο είχαμε πιο πολλούς εχθρούς: τους Βούλγαρους κομιτατζήδες στους βάλτους μας, τους συμμορίτες που τους διώξαμε από την χώρα μετά τους Ναζί, τους Άγγλους αποικιοκράτες στην Κύπρο μας, τους Τούρκους στην Πόλη μας κι όλους τους κομουνιστές που κρυβόντουσαν πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα.

Το 62, μετά το γυμνάσιο πήγα στην Γερμανία όπου δούλευα μαζί με όλους τους παραπάνω σ΄ένα εργοστάσιο τρενομηχανών και τανκς στο Νταχάου – εγώ ευτυχώς μόνο για τρεις μήνες. Αλλά και στην Καλών Τεχνών και την Όπερα ο καθηγητής μου ήταν σ΄όλο τον πόλεμο κομματικό μέλος της NSDAP, ενώ πολλοί φοιτητές με τους οποίους ξύναμε τον πάγο από τα πεζοδρόμια στις 4 το πρωί δεν ήταν μόνο Τούρκοι αλλά και κομουνιστές. Το 66 πήγα στο στρατό και το 67 επαναστάτησα με τους συνταγματάρχες και μαντρώσαμε όλους τους εσωτερικούς εχθρούς. Το 69 ξαναγύρισα στην Γερμανία και σοβαρεύτηκα. Τον Ιούνιο του 74 έφτιαχνα κοστούμια για έναν Henry James στον οίκο Berman’s & Nathan’s που ήταν στο Camden Town, την συνοικία των Κυπρίων του Λονδίνου. Εκεί έζησα το δράμα και τους καβγάδες τους από το πραξικόπημα ως την Τουρκική εισβολή, μερικές μέρες μετά. Εκεί άρχισα και να συνειδητοποιώ πόσο δύσκολη είναι η διαχείριση των στερεοτύπων και των προκαταλήψεων, αλλά και πόσο μεγάλο είναι το έλλειμμα της αυτογνωσίας που μας δέρνει.

Στην ΛΟΥΦΑ, αν και είχα πολλούς χαρακτήρες, δεν κατάφερα να αναιρέσω ούτε το στερεότυπο της συλλογικής αντίστασης κατά της χούντας. Στις ΣΕΙΡΗΝΕΣ θα είχα πολύ λιγότερους φαντάρους απομονωμένους σε ελάχιστο χώρο κι άλλους τόσους εχθρούς: Τούρκους, Κούρδους και Ασιάτες, λαθρέμπορους και λαθρομετανάστες, σκληρούς άνδρες και μοιραίες Οθωμανές, διανοούμενους, μουσουλμάνους και κομουνιστές. Ένας ολόκληρος κόσμος στερεοτύπων, απλωμένων σαν παγίδες σε αμφισβητούμενα από τον «εχθρό» εδάφη και νερά.

Κάπως έτσι προσπάθησα να εξηγήσω τις προθέσεις μου στην επιτροπή σεναρίων και το ΔΣ του ΕΚΚ, όταν μου ζήτησαν να πάω για συνέντευξη. Eκεί είχε επικρατήσει η άποψη, ότι η ταινία θα ήταν δύσκολη για τον μέσο θεατή και προσπάθησα να τους μεταπείσω. Όταν λάβαμε την αρνητική απάντηση του ΕΚΚ απλά θύμωσα, αλλά όταν έμαθα παρασκηνιακά, ότι ο πραγματικός λόγος της απόρριψης δεν ήταν μόνο το «δυσκατάληπτο» αλλά και το «ανθελληνικό» σενάριο, κατάλαβα τι είναι αυτό που ενόχλησε κι ένιωσα αρκετή σιγουριά για να συνεχίσω και να γυρίσω τις ΣΕΙΡΗΝΕΣ.